Rowerowe malowanie

   Od pewnego już czasu przestałem zwracać uwagę na posty i pytania typu: "jaki aparat kupić", bo moje inne podejście nie jest niestety ani lubiane ani brane pod uwagę. I tak wszyscy będą twierdzić, że lustrzanki są najlepsze; i tak wszyscy wybiorą lustrzankę. Szkoda więc mojego czasu, prądu i klawiatury. Tym razem chciałem wam przedstawić mój punkt widzenia na temat pobliski fotografii, ale trochę inny.   Kiedy kilka lat temu zmieniłem prace i przeniosłem się do szpitalnego grona informatyków moją uwagę zwrócił Linux. Wtedy był to Ubuntu, ale kombinowałem z różnymi systemami. Szybko nauczyłem się, że płatne to nie znaczy lepsze. Gdy niedługo potem zainteresowałem się fotografią, zacząłem używać oprogramowania darmowego. W tym czasie poznałem wiele osób zajmujących się fotografią profesjonalnie, amatorsko oraz zawodowo. Używali oni bardzo różnych programów do obróbki. Większość oczywiście jedynego i słusznego oprogramowania, a więc Photoshopa oraz LightRoom. Wśród nic...

Dużo się  mówi o tym, że jeśli ktoś pracuje w tym co kocha, to tak de facto nie przepracował ani jednego dnia. Może i coś w tym jest, ale... jakby dokładniej pomyśleć, to czy aby na pewno to jest prawda? Minęło sporo czasu od momentu kiedy ostatnio zajmowałem się komputerami bo chciałem. Uwielbiałem komputerki. To było jeszcze za czasów kiedy najpotężniejsze maszyny oparte były na procesorach Pentium 233MMX i 32MB ram. Dyski w naszych komputery miały pojemność po 4Gb a napędy CD wirowały z prędkościami rzędu 12X. Na naszych biurkach stały monitory zajmujące 3/4 przestrzeni roboczej, elementami naszych myszek można było grać w piłkę nożną. W tych czasach  odkrywałem informatykę. Lubiłem grzebać, kombinować, zmieniać ram, bawić się w wymianę procesorów i wykręcać dyski twarde. Lubiłem wymieniać całe systemy operacyjne, instalować sterowniki (5x restart w przy instalacji jednego urządzenia... :) ), od nowa pakować całe potrzebne oprogramowanie. Rodzina zobaczyła, że się w tym ł...

Od dłuższego czasu należę do kilku grup fotograficznych. Kilka z nich to grupy tzw wsparcia. Polega to na tym, że jeśli ktoś ma problem z czymś w temacie fotografii może się poradzić na tych grupach innych, bardziej w danej dziedzinie doświadczonych. Idea zacna. Zaintrygowała mnie jednak jakie ludzie mają problemy. Już pomijam pytania typu "co to jest ISO", czy "co oznaczają te cyferki na obiektywie". Ludzie są leniwi, nie chce im się grzebać  i szukać informacji. Łatwiej jest zapytać i mieć to z głowy. Dużo jest też powtarzających się pytań  z tego samego powodu. Są też pytania całkiem poważne jak "aparat mi nie ostrzy, co może być przyczyną", albo "jaki obiektyw do takiego a takiego celu". I to są logiczne pytanie. Ale między tymi leniwymi, a tymi którzy wiedzą o co zapytać są i tacy którzy wstawiają zdjęcie i pytają "czy zdjęcie jest fajne? Co poprawić? itd..." I tu zaczyna się problem. Zawsze się zastanawiam po co o to pytać? Odką...

Kilka zmian na blogu:  Doszła strona "o mnie". Tu nie będę wyjątkowy i piszę tam o sobie i trochę o blogu. Tam też są odnośniki do mojego Facebooka, Google+ oraz Deviantart, z którym dopiero zaczynam przygodę. Jeszcze tam nic nie ma, ale będą systematycznie się pojawiać kolejne zdjęcia, tak jak na google +. Na FB wstawiam zdjęcia raz na miesiąc.  Jest też strona "współpraca" na której piszę co zrobić, jeśli spodobało ci się moje zdjęcie i chciałbyś/chciałabyś je w jakiś sposób wykorzystać. Piszę też o ewentualnej współpracy, jakby ktoś był chętny. Proponuję zapoznać się ze stronkami. Pozdrawiam. 

Nigdy nie rozumiałem, jak można nie mieć pasji, niczym się nie interesować i mieć wszystko tam gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Ja mam... w sumie jakby tak dobrze policzyć to niemal 3:  1. Rower - jako pożywka dla ciała, pewien rozwój fizyczny, wyrzucenia całej złości. 2. Fotografia jako pożywka dla duszy. To ten element który nie znaczy kompletnie nic, jeśli nic nie tworzy. 3. Muzyka - pożywka w końcu dla człowieka. Element wystroju każdego życia, który jest jednym z najważniejszym obiektem tworzącym całość. Elementem, bez którego życie wydaje się nudne i szare. Ale to gdy w pewnym momencie zabraknie nam któregoś z nich? Co, gdy stracimy zapał i ochotę do codziennego pokonywania kilometrów? Gdy nagle okaże się, że wstając rano w sennym amoku spoglądając przez okno zauważymy tylko, że to nie pora na rower? Słońce przecież ładne, niebo się przeciera... a my zamiast kasku i rowerowego stroju pakujemy się w codzienne dżinsy i z pewną dezaprobatą wyruszamy na przystanek ...

Tak, proszę państwa, jestem melomanem. Odkąd pamiętam moim głównym zmysłem były uszy. Świat odbierałem dźwiękami. Dla mnienie było karoserii na kołach. Dla mnie auto to warkot silnika, szum opon i muzyka. Dom dla mnie to nie drzwi, okna i dach. To miejsce ciszy, miejsce w którym gra ulubiona muzyka. Czas to cykanie zegarka. Zawsze miałem wyczulone ucho na różne dźwięki. Odkąd zyskałem władzę nad moimi palcami grałem na pianinie. Chodziłem nawet do szkoły muzycznej. Tam nauczyłem się kreować swój własny świat, nazywać go, pokazywać i zmieniać. Sytuacja w życiu się zmienia i moja muzyka też odeszła w nieznane, a ja wybrałem inną drogę życia. Jednak miłość do muzyki została. Słucham jej cały czas, a jak nie słucham to w głowie ciągle znane nuty, teksty, melodie. Ale nie te znane, te co wszyscy. Moja muzyka to dość specyficzny klimat. Uwielbiam w muzyce (jak i we wszystkim) to co nieznane, nie pokazane. Ponieważ urodziłem się na początku lat 80-tych nowości nie były mi obce. Łatwo było w...

Dnia wczorajszego roku pamiętnego 2016-ego miałem ostatni dzień kursów fotograficznych. Nie powiem, ale było bardzo przyjemnie. Przygotujcie się na dłuugie czytanie i kilka zdjęć. A wszystko zaczęło się tak: Nauczony doświadczeniem i w końcu zarejestrowany zapakowałem sprzęt do plecaka i na miejsce spotkania wyruszyłem rowerem publicznym. O naszych doświadczeniach i przeżyciach związanych z pierwszą rejestracją i pierwszą podróżą napisała moja żona: Czarny Motyl . Na miejscu byłem prawie 40 minut przed czasem i z nudów coś trzeba było robić. No bo co. Wyciągnąłem z plecaka, a następnie z torby starego poczciwego Fuji i tym oto sposobem dorobiłem się zdjęcia miejskiego obesrańca.  Cała wycieczka zaczęła się na placu Wolności. Przebrany Kościuszko zebrał całą grupę i zaczęliśmy. Pierwsze co, to mieliśmy zadanie fotografować ulicę. Tu nie popisałem się i po prostu zrobiłem Piotrkowską. Odwróciłem się jednak na chwilę i zobaczyłem K ościuszk ę w asyście latar...

Będąc w Łasku w przypływie nudów wyszedłem sobie na ogród. Wyszedłem i postanowiłem. Słoneczko ładnie świeciło było dosyć bezwietrznie (a przynajmniej momentami), za bardzo nie było co z aparatem zrobić. No, ale jak juz się go wzięło, to aby chociaż nie na darmo postanowiłem dociążyć go kilkoma zdjęciami. Ale co tu cykać, jak iść się nigdzie nie chce, a podwórko obcykałem już ze 100 razy. I nagle wpadłem na genialny pomysł - kwiatki, bratki, muszki i listki!!! Tak, postanowiłem zabawić się w to co blondynki lubią najbardziej. Cóż, kiedyś innych zdjęć się nie robiło. Teraz już się z tego wyrosło, zaczęło to nudzić. Ale cóż, jak nie ma co to chociaż to... A oto mała fotogrelacja ze świata minimakro mojego ogrodu. Zaczęło się niebanalnie od  znalezienia czegoś. Szukać długo nie musiałem, bo dla mnie wszystkie kwiatki są takie same i różnią się kolorem. A więc rozkwit.  Tych żółtych u nas na ogrodzie pełno. Choćby się bardzo chciało nie dałoby się ich nie cyknąć...